Vandaag zag ik een artikel voorbij komen van RTLNieuws over Misofonie dat bevestigt; ik ben niet gek! Nee, echt niet. En mijn partner, die is de liefste van allemaal. Wat een opluchting.
Al jaren zijn er bepaalde ergernissen die mijn partner bij mij opwekt waar ik per direct erg agressief van kan worden. En met agressief bedoel ik ‘ik doe jou zo meteen wat’-agressief. Het schrapen van zijn keel of domweg een onsamenhangend deuntje fluiten. Een letter bewust verkeerd uitspreken of het slurpgeluid bij een hap van eigenlijk nog net te warm eten. Gapen of, en dit is absoluut het toppunt dat moordlustigheid bij mij opwekt; chips eten.
Als wij een ‘gezellig avondje’ hebben met een drankje en een hapje sloof ik mij van tevoren als een idioot uit om verschillende hapjes te maken. Bij elk begin van een feestje loop ik al op mijn tandvlees voordat de eerste gasten binnen vallen. Maar ik doe het elke keer weer met een overtuiging dat zijn weerga niet kent. Ik heb een missie. Al die hapjes maken namelijk het neerzetten van chips volkomen overbodig.
Chips is mijn vijand, nou ja, mensen die chips eten. Het is een absolute gruwel om iemand chips te horen eten, met name mijn partner. Serieus! Ik weet precies wat ik ga horen wanneer hij een stukje chips in zijn mond stopt. Ik weet hoe hij het eerste hapje in tweeën kauwt, nog half met zijn mond open (want het is altijd een te groot stuk chips om helemaal in zijn mond te doen), om vervolgens zijn kaken met een snelheid gelijk aan Mach 5 los te laten op dat stukje gefrituurde aardappel. Om mijn beproeving nog intenser te maken voegt hij, als zijn mond nog niet helemaal leeg is, ook nog een nieuwe, veel te grote, hap toe zodat het hele circus weer opnieuw begint. Dit herhaalt zich net zo lang tot het schaaltje leeg is. Of eigenlijk de zak.
Mijn partner is gelukkig op dit soort momenten. ‘We’ hebben het gezellig, drankje, hapje, vrienden vaak ook nog over de vloer. Hier teert hij op, even een stukje gezelligheid na een week hard werken. En terwijl hij mij dan tevreden en verliefd aankijkt , vaak nog gepaard met de meest sexy knipoog, beraam ik in gedachten een moord. Alles om de man te laten stoppen met het eten van chips.
Ik heb mij vaak afgevraagd hoe het toch kan dat ik van mijn partner, de liefde van mijn leven waar ik stapelgek op ben, op sommige momenten zo intens kan walgen dat ik hem iets vreselijks aan wil doen. Onze kinderen slurpen ook heus wel eens wanneer ze een warme hap verkeerd hebben ingeschat. Waarom stoor ik mij daar niet aan? Mijn ogen dwalen altijd af naar mijn partner. Met blikken die echt supersonische krachten zouden willen hebben zodat ze de meest vreselijke dingen aan kunnen richten. En dat terwijl mijn liefde zich van geen kwaad bewust is. Vaak voel ik mij erg rot over die nare gedachten richting mijn lieve liefde, maar hoe stop je zoiets?
Vandaag kwam de uitleg, de herkenning en het besef. Misofonie, letterlijk vertaald ‘haat van geluid’. Specifieke geluiden die hevige negatieve gevoelens opwekken. Het ontstaat meestal rond je tiende levensjaar en uit onderzoek blijkt dat veel mensen met Misofonie een herinnering hebben van een geluid aan de eettafel vroeger waar het mee begonnen kan zijn. Nou, dat herken ik hoor!
Mijn moeder had vroeger de nare gewoonte om het vlees dat ze je toebedeelde met haar vinger van de vork af op je bord te duwen om daarna, en nu komt het, haar vingers met een luidruchtig smakgeluid af te lebberen. Ik word er nog eng van als ik eraan denk. Volgens de uitleg van de Vereniging MisofonieNL* concentreert de ergernis die daarna kan ontstaan zich op de mensen het dichtst in je buurt, de mensen waar je het meest van houdt. Dat mijn criminele gedachten zich beperken tot mijn partner en niet tot mijn kinderen zou aan de norm kunnen liggen die ik kennelijk heb. Kinderen kunnen er niets aan doen, ze moeten alles immers nog leren. Je partner kan er wel wat aan doen, die is per slot van rekening volwassen genoeg. Klinkt aannemelijk, ware het niet dat mijn kinderen allebei twintigers zijn…
Als ik lees wat voor enorme invloed Misofonie op sommige mensen heeft, hoe iemand serieus kan lijden onder deze aandoening, denk ik dat het met mij nog wel meevalt. Na de uitleg en herkenning denk ik dat ik, na wat meditatie en ontspanningsoefeningen, de volgende keer met begrip voor de aanleg een iets minder moordlustig plannetje kan bedenken. Rustig aan afbouwen. Van moord naar een beetje pijnigen. Van boze blikken naar uiteindelijk mijn partner in gedachten ontslaan als doelwit. Om hem daarna misschien zelfs met oprechte liefde te verwennen met een kop hete soep en als toetje zijn lievelingschips, terwijl ik bij hem zit (en blijf zitten) en hem liefdevol een knipoogje terug geef.
* http://verenigingmisofonie.nl/
Terug naar overzicht