Vroeger zag elk huis er hetzelfde uit. Bruine gordijnen, bruine bank, bij voorkeur rib, grote houten wandkasten en de durfallen onder ons hadden een vleugje oranje in het interieur. En in elk huis hing hij, bruin en van hout. De smaken waren licht hout of donker hout, hij kon horizontaal of verticaal bevestigd worden op het jute behang of de kurkmuur. Ik heb het natuurlijk over de letterbak!

Met Moederdag jarenlang in optocht met alle kinderen naar de winkel. Wij zochten met zorg naar kleine houten eenden families, mini poppetjes en diertjes (van hout uiteraard) en kruiwagentjes van, je raadt het al; hout. De durfallen onder ons weken uit naar een klein porseleinen poesje of een ander schattig onzinnig beeldje van steen. Maar dit was alleen voor de modernere vrouwen onder de moeders hoor. Mama was altijd dolblij met alle mini’s die zij op die ene dag kreeg.

Ik vond het helemaal niets, stomme letterbak met zijn prullen. Stofnesten waren het! Ik werd al vroeg ingewijd in het uitvoeren van huishoudelijke taken en die letterbak was een gruwel. Al die kleine prutsdingen eruit, met een beetje pech had de creatieve maker de beestjes voorzien van stoffen oortjes en staartjes en iets te snel stoffen resulteerde in geamputeerde lichaamsdelen.

Wanneer dit gebeurde was je steevast in paniek terwijl je een afgebroken pootje stiekem probeerde te lijmen of de stukjes stof terug in de daarvoor bestemde, natuurlijk veel te kleine, gaatjes probeerde te proppen, om een enkele keer te constateren dat moeder muis van de houten muizenfamilie haar oor binnenste buiten had. Moest je daarna weer op een onbewaakt ogenblik dat stomme beest plastisch chirurgen en alles zo terug zetten dat het nog paste. Want het was proppen hoor, in die kleine prutvakjes. Nee, ik moest niets hebben van die letterbakken.

Een paar weken terug keek ik naar onze dvd kast. Ik bedacht dat we helemaal geen dvd’s meer kunnen afspelen, waarom hing die hele collectie eigenlijk in onze hut? Ineens zag ik een ander mogelijk doel voor deze kast. De dagen daaropvolgend plaatste ik kleine bommetjes bij mijn liefde.

‘Wat wil jij eigenlijk met die dvd’s en blue ray’s’, vroeg ik volkomen onverwacht. Dat is natuurlijk de tactiek hè, wachten op een gezellig moment, samen onderweg, even genieten van onze ene vrije dag in de week, liefde en sfeer in opperbeste stemming en dan pats, boem, die ene vraag.
‘Uhm, nou niet zoveel.’
‘Zouden we ze niet in de berging kunnen zetten?’
‘Waarom? Ze staan mij daar best.’
‘Je kan ze toch niet meer afspelen. Misschien kun je ze wel verkopen….’

Kijk, dat was het tweede bommetje. Eerst mijn liefde confronteren met een vraagstuk om direct daarna een positieve oplossing te bieden voor het zojuist door mij gekweekte ‘probleem’. Het is een D-inge-tje. Wat ik dan met die kast wilde doen, was de wedervraag, en ik hoorde mijzelf zeggen; Ik maak er een letterbak van…

Ik had A gezegd, dus volgde B als vanzelf. Het heeft even geduurd maar 2 weken terug zwichtte mijn liefde, na een aantal dagen van mijn smachtende blikken richting de dvd-kast, kon hij er niet meer tegen en kocht verhuisdozen om zijn verzameling in op te bergen.

Dus nu heb ik een letterbak, XXL. Jaja, hij is van hout, maar in oud zilver gespoten, dat is echt anders hoor dan die van mijn moeder! In mijn letterbak geen houten schepsels met stoffen oren, maar degelijke materialen die wel tegen een stofdoek kunnen. Hoewel, mijn accessoires zijn van porselein, misschien ook niet echt een veilige keuze. Die van mijn moeder overleefden een val op het kokostapijt prima, maar mijn schatten vallen per direct in duizenden stukjes op het laminaat. Was dat hout toch zo gek nog niet, vroeger.

Maar ja, de porseleinen weg is ingeslagen. Uit voorzorg heb ik binnen een afstand van 50 cm rondom XXL de noodtoestand uitgeroepen, geen enkel familielid of bezoekend persoon mag zich binnen dit gebied en/of nabij XXL verkeren. Het is MIJN XXL, ik zoek mijn accessoires ZELF uit en kopen voor mij mag alleen op aanwijzing van MIJ. Ik ga het, zoals wij ons allemaal voorgenomen hebben toen wij jong waren, heel anders doen dan onze moeders 40 jaar geleden! En daarom, met gepaste trots, presenteer ik u mijn nu al bijzondere, dierbare en heel speciale, letterbak. AKA XXL!

 

Terug naar overzicht