Voor mijn werk is het belangrijk dat ik goed op mijn kleding let. Lange tijd was er zelfs een dresscode waaraan ik mij moest houden. Een voor mij zware taak omdat ik helemaal niets met mode heb, geen vrouwelijke kwaliteiten bezit en al helemaal niets met winkelen heb. Ik ben daardoor niet op de hoogte van de laatste trends, ik heb geen idee wat ‘in’ is. En omdat kleden in het dagelijkse leven al ingewikkeld is voor mij, is het kleden voor werk en ook nog conform een dresscode absoluut horror.

Omdat ik tatoeages heb maakte mijn baas mij duidelijk dat er, ook tijdens de zomer, lange mouwen gedragen moesten worden om betreffende plaatjes te bedekken. Ik dacht deze hindernis makkelijk te omzeilen met het dragen van blousejes, maar mijn baas ging nog een stapje verder. Een kostuum, weliswaar voor vrouwen, was gewenst bij formele overleggen. Wat?! Paniek!

Ik ging op zoek, een kostuum werd gevonden bij de Otto. Heerlijk, gewoon bestellen vanuit destijds de papieren catalogus, en thuis laten bezorgen. Niet een dag lang ‘gezellig’ langs de grachten slenteren, winkel in, winkel uit. Niet voetje voor voetje met de massa mee terwijl de marktkoopman in jouw oor schreeuwt dat hij toch echt de mooiste bloemen heeft. En zeker geen afkeurende blikken van de goed gelukte vrouwmens die, gehuld in haar wolk van parfum, mijn eenvoudige verschijning duidelijk afkeurt. Thuis, hangend op de bank met thee en koekjes. Wachten op de bezorger. Ik had het helemaal voor elkaar. Dacht ik.

Het kostuum werd bezorgd, tijdens het passen zag ik wel erg veel bloot. Ik vond een kostuum daarom helemaal niet netjes. Onder mijn colbertje zag je namelijk mijn bh. Ik had best een mooie bh hoor, daar niet van, maar om nu à la Madonna het zakenleven te betreden, ik geloofde niet dat mijn baas dit voor ogen had met zijn dresscode. Er moest dus iets onder, wist ik veel. Wederom paniek dus!

Zoals gezegd, ik ben niet van de mode, ik kijk ter inspiratie vaak naar de goed gelukte vrouwmens en plaatjes van wat ‘mode’ voor moet stellen. En toen zag ik het! Een hemdje, simpelweg een hemdje, dat paste prima onder een colbertje. Ik op een holletje naar de HEMA, al scannend de winkel door gesjeesd en ja hoor, hemdje gevonden. Meteen maar vier gekocht, het leek erop dat ik lang zou blijven hangen bij het architectenbureau, dus een beetje investeren kon geen kwaad.

Zo’n zeven jaar lang heb ik de hemdjes onder mijn kostuums gedragen op het werk. Ja, je leest het goed, meervoud. Ik had zelfs nog een kostuum bijgekocht. Ik voelde mij echter nooit echt op mijn gemak. Zodra ik mede-eigenaar werd bij het architectenbureau en ook mijn zegje mocht doen, was het kostuum het eerste dat verdween.

Ik denk dat het een jaar na het afschaffen van de dresscode was toen ik de reclame van de HEMA op de televisie voorbij zag komen. Er kwamen diverse artikelen voorbij, écht HEMA! Eentje ervan kwam mij bekend voor. Ik heb nog een keer of vier de reclame gezien en toen wist ik het zeker. Mijn hemdjes, die ik 7 jaar lang gedragen heb onder mijn kostuums, ook met mijn colbertje open wanneer ik ging zitten of open omdat ik gewoon te laks was om het dicht te doen, bleken ondergoed van de HEMA! Deals gesloten, vergaderingen bijgewoond, zakenlunches gedaan, vergunningen geregeld en wat nog meer, zeven jaar lang, in mijn ondergoed! Mijn wraak op de dresscode is onbedoeld, maar zeker zoet.

Terug naar overzicht