Zus en ik deelden vanaf de komst van broertje een slaapkamer. Onze eerste kamer samen werd in overleg met ons door vader van kleuren voorzien, wat resulteerde in een vrolijk paars met oranje en geel gekleurd geheel. Toen wij in 1977 verhuisden van Amsterdam naar een klein plaatsje bij Utrecht werden de kleuren van onze kamer door de tijd bepaald. Het huis was nieuw en had bouwbehang. Het bouwbehang was vaal en ondefinieerbaar van kleur maar moest minstens een jaar op de muren blijven vanwege vocht in de pas gebouwde woning. De enige kleuren die onze tweede kamer had was het bruin van het tapijt en onze oranje lakens op bed. Dus er kwamen posters aan muren en op kastdeuren om de boel wat op te fleuren. Tja, Gamma en Jan des Bouvrie hadden elkaar destijds nog niet gevonden. We moesten het doen met wat we hadden.
Zus was fan. Fan van alles. Fan van ABBA, fan van wielrenner Bernard Hinault, fan van schaatser Eric Heiden en voetballers Johnny Rep, Ruud Krol, en… nou ja, eigenlijk het hele Nederlandse elftal vanaf eind jaren ’70. En dus plakte zus onze kamer helemaal vol met posters van haar helden. En zo kwam het dat ik ’s morgens wakker werd met uitzicht op voornamelijk de benen van Johnny Rep die bijna levensgroot aan mijn voeteneind op de muur prijkten. Ik was nog te jong voor de bakvis hormonen die intrek hadden genomen in het puberlijf van zus. Zij zag prachtige sportmannen, sexy benen en goeie koppen. Ik zag oude kerels die bezweet achter een bal aan het rennen waren. Maar goed, zus blij, ik ook blij. Totdat zij op een kwade dag besloot dat alle helden ’s avonds voor het slapen gaan een kus moesten krijgen.
Vol verbazing en afschuw zag ik hoe zus langs onze slaapkamermuren kroop, grondig en systematisch werden van onder tot boven alle helden welterusten gekust. En ik bedoel ALLE helden, ze sloeg er niet één over! Eerst was het nog grappig, maar geloof mij, na een avond of drie van dit vreemde schouwspel ging ik mij toch echt afvragen of zus op een onbewaakt ogenblik haar hoofd had gestoten, van haar fiets was gevallen of zich op een andere manier had bezeerd en niet meer was hersteld van de klap. Ik raakte ervan overtuigd dat zus plotsklaps niet meer van deze aarde was en omdat zij niet gevallen was of zich op een andere manier bezeerd had besloot ik niet ouder dan 12 te willen worden. Dat was kennelijk een magische grens, als je die leeftijd bereikte ging je als meisje ‘rare’ dingen doen.
Ik werd gelukkig gered van de ongevraagde helden van zus aan de muur en het vreemde, dagelijks terugkerende schouwspel. Begin jaren ’80, het onvermijdelijke was gebeurd, ik was de 12 jarige leeftijd gepasseerd en wij verhuisden weer. Zus was inmiddels in de fase van uitgaan en de bakvis hormonen hadden mij inmiddels opgespoord. Nu was het mijn beurt om mijn helden, deze keer aan de bruine met kurkbehang beklede muur te hangen. Het was een moeilijke leeftijd waarop Holly Hobbie haar plekje verdedigde bij de nieuwe helden. Dolly Dots, Ernst Jansz, de cast van Fame en Elvis, om er maar een paar te noemen. Maar echt waar, serieus, ik heb nog nooit een ‘welterusten rondje’ gedaan door mijn kamer. Echt niet! Nou ja, hooguit een handkusje en een zacht gefluisterde ‘slaap lekker’ richting de posters van Elvis. Maar ja, dat was écht onschuldig, de man was dood!
Slaap lekker, Elvis met je blote bovenlijf en bokshandschoenen, slaap lekker Elvis met je cowboyhoed, slaap lekker…
Terug naar overzicht