Inge Visser
Pick-up en de Sekketterikorder

Eind jaren ’70, de tijd waarin de radio hoogtij vierde. Ik had een pick-up, vermomd als lieveheersbeestje. Onder zijn vleugels beschikte dit lieveheersbeestje over een draaitafel waar je een lp of singeltje op kon leggen. De naald moest handmatig op de lp of het singeltje worden geplaatst, mijn pick-up was wat dat betreft nog niet echt geavanceerd. Het was altijd weer een avontuur om de naald precies in de juiste groef te plaatsen, een werkje dat uiterste concentratie vereiste. Het was daarom dat mijn bijna 5 jaar jongere broertje niet in de buurt mocht komen van mijn lieveheersbeestje en ik uit voorzorg na gebruik altijd de vleugeltjes sloot zodat niemand (lees: broertje) in de verleiding kwam om het toch te gaan proberen.

Ik deelde mijn kamer met mijn 4 jaar oudere zus. Zus had een cassetterecorder. Een stoer, groot en zwart gevaarte, voorzien van diverse knopjes, een indrukwekkend lange, zilverkleurige antenne en een klepje waar je cassettebandjes in kon doen. Het zwarte ding was haar grote liefde. In die tijd werd er volop illegaal gekopieerd door de recorderbezitters. Zus was daar geen uitzondering in. Als de Top40 via de radio uit de speakers klonk zat zij met twee vingers in de aanslag klaar om alle door haar gewenste muziek op te nemen op de door haar zo gekoesterde cassettebandjes.

Dit was een nog preciezer werkje dan een lp of singeltje opzetten. De dj praatte natuurlijk door de eerste seconden heen van een liedje. Het wachten was op het moment dat je dacht dat hij klaar was met praten en je besloot de gok te wagen om op ‘play’ en het knopje met het rode stipje te drukken. Soms gokte je verkeerd, praatte de dj toch nog door en was je kans voor deze week verkeken. Dan kon je alleen maar hopen dat het liedje de week erop nog hip genoeg was en gedraaid werd. Maar na wat oefenen ging het opnemen steeds beter en vaak lukte het om toch nog een acceptabele uitvoering op je cassettebandje te plaatsen. En dan was je trots! Zoals je begrijpt was dit handige apparaat absoluut verboden terrein voor broertje.

Door de uitstraling van mijn pick-up en de leeftijd van broertje zou je verwachten dat broertje interesse zou hebben voor mijn pick-up. Maar het veelkleurige ding kon hem gestolen worden. Zijn interesse was gewekt door dat zwarte ding bij zus op haar bureau. Maar, zoals te verwachten, had zus broertje duidelijk te verstaan gegeven zich niet binnen een straal van twee meter rondom de cassetterecorder te begeven. Wat net zoveel betekende als; ‘Blijf van onze kamer af!’

Lange tijd ging dit goed. De af en toe strenge blik van zus leek te werken, broertje leek onder de indruk. Het was echter schijn, broertje lag zonder dat wij het wisten op de loer. Broertje had geduld, zijn kans zou nog komen.

Het was feest bij ons thuis. Wie er jarig was weet ik niet meer, wel dat het huis afgeladen vol was met familie. Dus ook neefjes en nichtjes die natuurlijk allemaal bezig gehouden wilden worden. En in de chaos van elkaar vermaken moet zus haar zwarte liefde een moment uit het oog zijn verloren, zo bleek een aantal dagen na het feest. Tijdens het luisteren van één van de geliefde muziekcassettebandjes hoorden zus en ik ineens midden in een liedje een klik. Verschrikt keken wij elkaar aan. We hoorden een stilte, een ruis en toen de stem van broertje: ‘Hallo zus, ik weet hoe jouw sekketterikorder werkt.’

Lange tijd verkeerde de bovenverdieping thuis in staat van oorlog. Onze slaapkamer werd hermetisch afgesloten, broertje werd in toerbeurten door ons permanent bewaakt. Het bleek echter niet nodig. Broertje had, zo klein als hij was, zijn triomf al gevierd en de interesse in dat grote zwarte ding was verdwenen. Hij had een nieuw doel: de peperdure, van tiptoetsen voorziene Bang&Olufsen-installatie van onze vader. Het heeft nog jaren geduurd voordat broertje dit ingewikkelde ding onder de knie had. En daarmee waren de cassettebandjes voor lange tijd veilig gesteld!

Terug naar overzicht