In de zomer van 2011 gingen wij naar Nyons. Ik keek er niet naar uit. Eigenlijk keek ik er enorm naar uit, het is een absoluut paradijsje, maar de kinderen gingen deze keer mee. Twee zomers ervoor was ik samen met mijn partner, zonder kinderen, ook in Nyons en toen is daar iets met de kok gebeurd waar ik mij eigenlijk diep voor moet schamen. Het probleem is dat ik dat niet doe, maar voor mijn geloofwaardigheid als moeder zou het beter zijn van wel.
Wij verbleven in een geweldig hotel. Prachtige kamers, gastvrij en bovenal meertalig, ook Engels. Dat laatste was een hele verademing. Mijn partner spreekt geen woord Frans, en ik heb in een duister verleden wel eindexamen gedaan in deze mooie taal, maar meer dan de naam van het meisje uit de taallessen, Nadine, en zinnetjes als Quelle heure est-il, is er niet blijven hangen. En om nu de hele dag te roepen Nadine, quelle heur est-il? lijkt mij ook niet echt wenselijk voor de omgeving.
De avond voor vertrek naar huis dineerden wij op het terras bij het hotel. Ons tafeltje grensde enerzijds aan de keuken, anderzijds aan een tafel waar een Amerikaans echtpaar zat. Op de een of andere manier gedraagt iedereen zich op vakantie altijd anders dan thuis. Ik ook. Thuis heb ik een bloedhekel aan mensen die in restaurants van tafel naar tafel praten. In Frankrijk bevond ik mij echter op een onbewaakt ogenblik in gesprek met de Amerikaanse gasten naast ons. Tijdens dit praatje zag ik in mijn ooghoek de hoteleigenaar onze tafel naderen, en al luisterend naar de Amerikaanse dame fluisterde ik mijn partner in het Nederlands toe dat ik de kok wilde complimenteren. De Amerikaanse dame naast mij was net klaar met haar verhaal toen de hoteleigenaar bij onze tafel stil stond, en ik flapte eruit: ‘Really Raphaël, your ‘kok’ is great!’.
De beste man had de drie dagen dat wij er waren zeer ontspannen rond gelopen. En nu keek ik naar een gezicht dat eerst vol ongeloof keek, toen de spieren in de plooi gooide en een schaapachtig glimlachje tevoorschijn toverde. Ineens begreep ik de rare grimassen van de hoteleigenaar; ‘No! Excusez-moi Raphaël, I’m so sorry, dat bedoelde ik dus niet!’. De Amerikaanse dame naast ons snelde toe om mij te vertellen wat ik al wist, ‘It is chef my dear, chef!’. Te laat. Raphaël schoot de keuken in, en binnen enkele seconde zie ik de kok gevouwen van het lachen over zijn gasfornuis staan. De echtgenotes van de twee heren stonden elkaar vast te houden, schuddend van het lachen. Er klonken allemaal Franse woorden tussen het lachen door en zelfs zonder Franse les begrepen wij waar dat over ging.
En nu gingen we met onze kinderen naar het Franse paradijsje. De plek waar hun moeder het ondenkbare in het openbaar had uitgekraamd. Een reis van maar liefst 12 uur waarin ik wanhopig probeerde te zoeken naar een goed geformuleerd antwoord op mijn ‘slip of the tongue’. Natuurlijk had ik niets zinnigs weten te bedenken en gelukkig bleek dit niet nodig. De subtiele, discrete maar veel betekenende blikken van de eigenaren bij onze aankomst ontgingen de kinderen compleet. Na 12 uur van volledige wanhoop kon ook mijn vakantie beginnen!
Terug naar overzicht